خدایا دلم را همچون نی لبکی چوبین بر لبهای خود بگذار و

زیباترین    نغمه هایت را در فضای زندگی انسان مترنم کن

چنان بنواز دلم را

                           که هر جا نفرتی است عشق باشم من ؟

                         هر جا زخمی است مرحم باشم من ؟

                        هر جا تردیدی است ایمان باشم  من؟

                        هر جا نا امیدی است امید باشم من؟

                        هرجا تاریکی هست روشنایی باشم من؟

                        هرجا غمی هست شادمانی باشم من؟

خدایا توانم ده دوست بدارم بی چشم داشتت وبفهمم دیگران را حتی ار

نفهمند مرا؟